OKULA BAŞLAMA

anki öğretmenini sevecek

mi? Arkadaşları olacak mı? Derslerinde başarılı olacak mı? Diye çocuğumuzun ne hissettiğini ne

düşündüğünü iddia etmeye çalışırken bir taraftan tüm bu konunun aslında kendi tasamız

olduğunun farkına varmayabiliyoruz kimi vakit.. zira çocuk yalnızlık yahut dışlanmak nedir

bilmez.. öğretmenini sevmemenin tahminen de onu ömür uzunluğu eğitim hayatından soğutacağını bilmez.

Bunu ona farkettiren biz yetişkinleriz. Halbuki tüm bu aksiliklerden sıyrılıp ona yaşabileceği

durumlarda duygusal dayanak verirsek mümkün tüm zorlukları rahatlıkla aşabilecek ve yoluna devam

edebilecektir. Unutmayın ki çocuğun birinci öğretmeni anne babasıdır. Ve çocuklar problemlerle başetme

maharetlerini anne babalarından aldıkları duygusal ve davranışsal reaksiyonlarla geliştirirler. Problemlerle

başedebilme mahareti çocuğun gelişmekte olan karakterinin bir uzantısıdır birebir vakitte… bu

yazıda anne babaların çocuklarının okula başlama sürecine dair tasalarını ele almak istedim.

Öncelikle okula başlama süreci. Bu mevzuda birçok yazı var birçok da teklif… çocuğu nasıl okula

alıştırırız? Salya sümük ağlayan onlarca çocuk. Dönüp gerisini gitse vicdanı elvermeyen, kalsa

öğretmenden azar işitecek onlarca anne babalar. Aslında sorun bu çocuk nasıl susacak (okula

alışacak) değil bu yazının emeli da anne babalara küçük pratik bilgiler vermek değil. Sorun bu

çocuk neden ağlıyor? Pekala sorun nerde başlıyor? Yanıt şu: sorun okul kapısında başlamıyor. Çok

müdahale edilmiş çocuklar, her işleri etrafındakiler tarafından yapılmış çocuklar okul kapısından

içeri kendi başına nasıl gireceğini bilemiyorlar. Daha yatağını ayıramamış çocuktan tek başına

koskoca binaya girip ders almasını istiyoruz. İşte bu noktada ayrılık korkusu üzere gözlemlenen

yardım çığlıkları başlıyor. Çocuklarımızı büyütürken biraz daha hamasetli olmamız gerekiyor. Evvel

kendi başına çocuk ne kadarını yapabilir gözlemlemek değerli. Tabi ki beklentimiz çocuğun

gelişimi ile paralel olmalı. Çocuğun içinde bulunduğu süreç gündemdeki bahis ile başaçıkabilecek

düzeyde mi sakince değerlendirilmeli. Karşılaştırma yapılmamalı. Sonrasında yapabildiği noktaya

kadar izleyip ‘yapmaya hazır olmadığı kadarında’ ona dayanak olmalı. Bakın burada yapamadığı

demiyorum zira bir vakit sonra yapabilecektir muhtemelen. Yalnızca yapmaya hazır değildir.

Nasıl dayanak olmalı işin sırrı burada başlıyor. Çocuklar birinci kere yaşayacağı şeylerde bilinmezliğin

verdiği heyecanla farklı reaksiyonlar gösterebilirler. Beyin de zira tıpkı yansıyı veriyor. Daha doğrusu

beyin evvelden yaşadığı olaylarla tekrar karşılaştığında daha sakin reaksiyon verebiliyor. Bu nedenle

çocuğu ne ile karşılaşabileceğine dair hazırlamalı. Ben burda ona kıssa anlatmaktansa onun en

çok neyi merak ettiğini sorardım. Buradan yola çıkmak çocuk için daha sağlıklı olacaktır.

Devamındaysa nasıl hayal ettiğini öğrenebilirsiniz. Bakalım hayalleri ve gerçekler birbirine yakın

mı? Zira yetişkinde olduğu üzere gerçekler ve ülküler ortasında bir farklılık varsa ve bu farklılık

ulaşılmazsa kişi depresyona giriyor. Çocuk bu durumda çabucak depresyona girmeyebilir. Lakin

hayal kırıklığı yaşaması mümkündür ve mutsuz olabilir. Ve böylece çocuğa muhtemelen

geçirebileceği bir günü örnek anlatılabilir. Ve en kıymetlisi takip. Günün nasıl geçti? Bu soru akşam

saatlerinde çocuğa farklı yollarla sorulabilir aslında… asıl öğrenmek istediğimiz kaç sayfa ödevi

olduğu değildir zira. Okulda ne yaşadı? Bir çok vakit da hiçbirşey yaşamamış olabilir ki

temennimiz bu tarafta. Lakin benim danışanlarıma önerdiğim bir mevzu var. anne babaların bu

soruyu her gün sormalarını isterim ben. Hiçbir sorun olmadan geçebilir günler, aylar tahminen de

yıllar.. lakin bir gün hakikaten bir sorun oluşursa anne baba olarak çocuğunuzda minimal de olsa

bir farklılık sezeceksiniz. Hergün rutin olan yansıdan farklı bir reaksiyon verecektir kesinlikle. İşte tahminen

de çocuğunuzun anlatmaya çekindiği ya da korktuğu, ya da çözemediği o mevzuyu yakalamış

olursunuz. Tekrar tabiki çocuğun üzerine atlamıyoruz panter üzere. İzlemeye alın. ‘monitoring’ yani

izleme ebeveynlikte çok değerli bir kavramdır. Ve buradaki gayemiz çocuğun kendi yapabildiği

noktaya kadar olan kısmı çözmesine müsaade etmek; hazır/yetersiz olduğu noktada ona dayanak

çıkmak.

Bu yazının içinde bu çocuk nasıl susacak teklifleri bulamayacağınızı söylemiştim. Hedefim çocuğu

ağlatmamak zati. Özetle çocuğun kişiselliğini hissetmesi değerli. Kendi yapabildiği işlerini

kendisi tamamlamalı, organize olmalı, plan yapmalı, uygulamalı. Kendi zati bir güce sahip

olduğunu keşfetmeli ve ona bu fırsat verilmeli. İşte bu noktada bir diğer yazının konusu olacak

olan ‘özgüvenli çocuk’ yetiştirmiş oluyorsunuz. Ve özgüveni olan çocuk okula başlarken ağlamaz.

Keyifli bir okul hayatı dilerim

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/okula-baslama