Baba

Baba namzedi olan yahut hâlihazırda babalık sorumluluğu taşıyanların hafızalarında var olan bir cümledir: kendi babasının söylediği “sen beni baba olduğunda anlayacaksın!” cümlesi. Nitekim de baba olduğumuzda anlıyoruz ki “baba” olmak, farklı bir statü imiş.

Ergenliğimizde babamızla çatışmalar yaşıyorduk. Baba “otorite figürü” idi ve biz de kural koyucu bu figüre karşı her an isyan havalarında idik. Ortamızda ismi konulamayan bir ara oluyordu velev ki karşımızda dünyanın en sevecen, babacan, ilgili babası olsa bile. Benliğimizin oturması, “ben varım” diyebilmemiz için gereken geçiş sürecinde (ergenlik dönemi) babamızla saklı bir rekabete girmiştik.

Baba-oğul alakasında durum bu minvalde iken (çatışmalar varken) alternatifimiz olan ve kendimize sığınacak liman üzere gördüğümüz birisi vardı: dedemiz. Bir tarafta sıkıcı, disipline, hesap soran baba-oğul bağlantısı, başka tarafta karışmayan, verici olan, bazen de şımartan dede-torun münasebeti. Ne vakit ki babamız ile bağlantıda bir kriz çıksa, yanına kaçıp gittiğimiz kişi dedemiz olurdu. Bu iki bağ ortasındaki en değerli fark: alınan sorumluluklardı. Babamız bizi geleceğe ve gerçek hayata hazırlamak, gereken eğitimleri vermek ve en değerlisi de bize rol-model olmak zorunda iken dedemizin bu halde sorumlulukları yoktu, bağ daha çok duygusal seviyede kalıyor, mantık aranmıyordu.

Bu birbirine alternatif üzere görülen ilgiler: bir tarafta sorumluluk alınan bağ (baba-oğul ilişkisi) oburu sorumluluk alınmayanı (dede-torun ilişkisi) hayatımızın başka periyotların de karşımıza çıkmaktadır. Dışarıda melek üzere olan erkek (dede-torun gibi), mesken halkına karşı zalim mesken reisi (baba-oğul gibi) olabilmektedir (daha sonra bu bahis ayrıntılı değerlendirilecek). Emsal biçimde konuttaki eşine aralıklı ve hesap sorucu olan erkek, evlilik dışı bağlantısındaki bayana karşı epeyce verici ve esnek davranabilmektedir.

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/baba