Cenaze

Babaannemi, merhum dedemin yanına defnettik. 21 yıl ortadan sonra gelen, geç kalmış bir buluşmaydı. Sağ olsunlar, akraba/eş-dost/tanıdıklar kabristanda yanımızda idiler. İnsan, özel günlerde yakınlarından manevi takviye bekliyor.

Babaannem, Selanik göçmeni bir ailenin üyesi idi: yeşil gözlü, sarışın ve beyaz deriliydi. Otoriter bir bayandı. Son 3 yılını bunama hastası olarak yaşadı, günler geçtikçe çocuklaştı. Her ikisi de 65 yaş üstü olan iki gelini (annem ve teyzem), dönüşümlü olarak ona baktılar (kültürümüze uygun olarak). Gelinlerine nazaran yaşça daha genç olan iki kızından biri rahatsızdı ve bakım veremezdi. Öbür kızı ise sorumluluk almadı ve taşın altına el koymayı reddetti (Bu nedenle babam ile halam ortasında tatsızlıklar yaşandı. Hayatımda birinci defa bir akrabam, benim için bedel söz etmemeye başladı. Annesine sahip çıkmayan bir evlada nasıl paha verilebilirdi?).

O gün, “timsah gözyaşları dökmenin” ne olduğunu gözlemledim. Yaşarken yanında olma, ölüsü defnedilirken de canla başla mezarına toprak at! Ne manası var?

Birçok kimse üzere ben de babaannemin vefatına üzülmedim. O, kendi neslinin sülalemizdeki son temsilcisi olarak imtihanını tamamlamıştı. Evet, mahzunlaşmıştık. Muhtemelen vefatın bize de yakın olduğunu bilmemizdi, bizi mahzunlaştıran.

Babaannemin mevt yaşının 93 olduğunu öğrenen arkadaşlarının, esprili halde enişteme “metin ol” demeleri, çok daha samimi bir yaklaşımdı.

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/cenaze