Yeni Öğretim Periyodu ve Okulların Açılması

bu hususta birçok yazı kaleme alınır. Genelde haklı olarak çocukların penceresinden bakılır ve kelam sahibi olanlar da çocuk-ergen psikiyatri uzmanlarıdır. Uzman arkadaşlar epey yararlı bilgileri bizlerle paylaşırlar (çocuğun ayrılık derdi, okula ahengi, nasıl yaklaşım sergilenmeli? gibi).

Bir erişkin psikiyatristi olarak okul hayatını yetişkin bireylerin (anne ve baba) penceresinden ele almam daha uygun olacaktır. Bu tarafıyla hem bir doktor hem de bir baba olarak fikirlerimi sizlerle paylaşmak isterim.

* Başa kakmayınız!

Çocuklarımızın âlâ bir eğitim alması ve toplumumuza yararlı bir birey olması hepimizin ortak dileğidir. Bu nedenle anne ve baba, çocuğunun eğitimini asli bir vazife olarak kabul ederler ve maddi-manevi pek çok zorluğa göğüs gererler. Bazen anne ve baba kendi asli misyonlarını yaptıkları halde güya çocuğa himmet etmişler üzere bilerek yahut bilmeyerek başa kalkarlar ki bu davranışları kusurludur, sonucu berbattır. Çocuk kendisi için değil de anne ve babasını şad etmek, onların gözüne girebilmek için çaba eder ve uzun soluklu olmayan bir eğitim süreci yaşadıktan sonra ideali olmayan bir birey olarak eğitimini yarıda bırakır. Eğitim hayatı ömür uzunluğu süren bir süreç olmalı iken diploma almadan yahut aldıktan çabucak sonra sonlanır. Aileler çocuklarına “eğitim sürecin senin kendini geliştirme ismine ömür uzunluğu sürdürmen gereken ve mefkurelerine ulaşmak için temel koşul kabul etmen gereken bir süreçtir ve lütfen bu süreci yaşarken bizi değil kendini düşünerek uğraş et” diyebilmelidirler. Katiyetle başa kakma yaklaşımından (“yemedim içmedim seni okuttum, senin için ortamdan yarıldım” üzere söylemlerden) uzak durmalıdırlar. Unutmamalıdır ki hiçbir çocuk, anne ve babasına “ben okula gideyim mi? Okulum devlet okulu mu, özel okul mu olsun? Özel ders aldırır mısınız?” üzere soruları sormaz, anne ve baba kendileri inisiyatif kullanırlar ve kararlar verirler, bu nedenle çocuğu minnet altında bırakmaları uygun olmaz.

* Rol model olunuz!

Toplumun çekirdeğini aile kurumu oluşturur, aile bireyleri sağlıklı ise sağlıklı bir toplumdan bahsedilebilir. Misal formda anne ve baba sağlıklı bireyler ise çocukta sağlıklı bir birey olarak hayata başlar. Anne ve baba rol modeldir. Bu bağlamda anne ve babanın rol model olarak makus bir model olması ve sonrasında da çocuktan muvaffakiyet ve çaba beklemesi abestir. Toplumumuzda kitap okuma alışkanlığının olmamasının temel nedeni konutta kitap okumayarak çocuklarına makus rol model olan anne ve babadır. TV seyreden, telefon yahut bilgisayarı ile oynayan anne ve babanın çocuğundan ders çalışmasını beklemesi ve başaralı bir birey olmasını istemesi ne kadar mantıklı olabilir? Kelam var, aksiyon yoksa (anne ve baba “ders çalış” deyip kendisi bir satır okumuyorsa) kelamın ne manası kalır? Anne ve baba, lütfen çocuğunuza hoş bir rol model olunuz.

* “Aman okuyup da ne olacak?” niyeti ile hareket etmeyiniz!

Fazlaca rahat düşünen ve hareket eden anne ve baba, asli vazifeleri olan çocuğunun eğitimi konusunda yetersiz kalabilirler. Toplum ismine disipline olmamış, eğitilmemiş, üretken olmayan bireyler yetiştirmiş olabilirler. “Çocuğum üzülmesin, daha sonra halleder, hocaları yönetim ediversin, esasen bu bilgiler hayatında ne işine yarayacak” üzere tabirleri kullanan anne ve baba, çocuğuna yarardan çok ziyan verirler de yaşlar ilerledikçe dizlerini döverler. Gelecekte “nerede yanlış yaptık? dememek için anne ve baba, lütfen çocuğunuzun mevcut yaşına uygun eğitim, öğretim ve terbiyeyi vaktinde veriniz.

* Dozu kaçırmayınız!

“Benim evladım en uygun ve en başarılı öğrenci olmalı, nasıl olurda 100 değil de 95 alır? o soruyu nasıl yanlış yapar? Verilen emeğe karşılık nasıl kazanamaz?” sözleri siz de varsa biliniz ki mükemmelliyetçi bir anne yahut babasınız ve çocuğunuzu fazla olan ilginiz, beklentiniz ile boğmak üzeresiniz. Çocuğundan evvel ödevleri yapan, verilen görevlerde çocuğuna inisiyatif kullandırmayan, sorumluluk vermeyen anne ve baba çocuğunu geleceğe nasıl hazırlayabilir? Çocuk anne ve babasına yaslanmadan nasıl ayakları üzerinde durabilir? Esirgeyici ve kollayıcı anne ve baba olmanın dozunu kaçırıp da çocuğunuzu gerçek hayatta var olamadan yok etmeyiniz.

* Muhtaçlıkları yeterli belirleyiniz!

Muhtaçlık denilince babanın aklına maddi hususlar ön planda gelir: “yediği önünde yemediği ardında, her şeyini aldık, harçlığı cebinde, daha ne yapabilirim?”. Anne için ise ön planda gelen mevzular çocuğun tüm işlerinin halledilmesidir: “saçımı süpürge yaptım, her şeyini ben yapıyorum, odasını bile ben temizliyorum, elini sıcak sudan soğuk suya sokturmadım”. Sahiden gereksinimler bunlar mıdır? Duygusal paylaşımlar, vaktin paylaşımı, dertleşme, hayat yolunda mihmandar olma, deneyim paylaşımı, kendini söz etmesine müsaade etme, anlaşılma, hürmet gösterme, bedel verme, sevgiyi birlikte yaşama ve daha birçok muhtaçlıklar anne ve babalar tarafından gün içinde karşılanmalıdır. Akşamları aile toplantısı yaparak geçirilecek vakit dilimleri bu gereksinimleri karşılamak için uygundur. Anne ve baba otorite figürü olarak değil de iki arkadaş üzere çocukları ile konuşabilmelidir.

* Ben de bir vakitler çocuktum!

Empati yapmayı bizim en değerli varlığımız olan çocuğumuzdan esirgememeliyiz. Bir vakitler biz de çocuktuk ve yanlışlı anne ve baba davranışlarından olumsuz etkilenmiştik. Bugün roller değişti ve anne-baba olduk. “Ben çocuğuma şu davranışı asla yapmayacağım, su kelamı söylemeyeceğim” diyerek beynimize not düştüğümüz sözleri hatırlamamız için tam vakti. Lütfen hatırlayınız ve sözünüzde durunuz.

Uzun yazı yazmak beceri olsaydı daha çok yazılacak tavsiye bulabilirdik. Lakin beceri olan hem okunan hem de okunduğu üzere uygulamaya konulabilen tavsiyelerde bulunmaktır. Pazartesi okullar açılıyor ve benden bu kadar: lütfen okuduklarınızı düşününüz ve aksiyona dönüştürünüz. Kalın sağlıcakla.

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/yeni-ogretim-donemi-ve-okullarin-acilmasi