Otizm

k ile açıklanamadığı bir bozukluktur.

Otizmin, Kanner (1943) tarafından tanımlanmasından bu yana uzun bir mühlet geçmesine rağmen nedenleri tam olarak belirlenmiş değildir. Otizmli çocuklar yineleyici davranışlar sergilerler. Örneğin tıpkı yemeği yiyip birebir kıyafeti giyebilirler. Alıştıkları şeyin tıpkı kalmasını isteyebilir, tanıdık eşyalara bağımlılık gösterebilir, kendini sallama üzere kimi davranışlarda bulunabilirler. İlgi alanları çok dardır, göz teması kurmayabilir, yalnız kalmayı seçebilir, apansız kızabilir-korkabilir, değişken duygusal davranışlar gösterebilirler.Tanı ve kabullenme süreci kimi aileler için dertli olabilmektedir. Otizmle birlikte ortaya çıkan belirsizlik, otizm farkındalığı, toplumda görülme sıklığı ve otizmin şiddeti ve müddeti üzere faktörlerin ailelerin ahengini ve tanıyı kabullenmelerini zorlaştırdıkları bilinmektedir. Bu nedenle otizmli bir çocuğunvarlığına başarılı bir biçimde ahenk sağlamayı kolaylaştıracak; sıkıntıların azaltılmasına yardım edecek, bu sıkıntılar ile başa çıkmalarını kolaylaştıracak halde ailelerin ruhsal dayanak alması çok değerlidir.

Erken teşhis ve tedavi otistik çocukların tam potansiyellerine ulaşmalarına yardımcı olur. Otistik çocukta özel ferdî eğitim çok faydalı olmaktadır. Gaye çocuğun sorumluluklarını yerine getirebilmesini sağlayan maharetleri geliştirmektir. Otizm belirtileri ve davranış örüntüleri farklı derecelerde olabilir ve yoğunlukları değişebilir. Ayrıyeten kişisel belirtiler vakit içinde de değişiklik gösterebilir. Bu nedenle eğitim ferdî gereksinimler doğrultusunda yapılmalıdır.

Otizmli çocuklar çoklukla kendilerine uygun ferdi eğitime uygun karşılık vermektedirler. En başarılı eğitim çocuğun hayatına iletişimsel, toplumsal,davranışsal, ahenk sağlayıcı taraflar katan ve aileye yardımcı olan eğitimdir. Ayrıyeten konuşma, fizik ve uğraş terapileri uygulanabilir. Konuşma terapisi çocuğun lisan ve toplumsal hünerlerini geliştirmesine ve daha güzel bağlantı kurabilmesine yardımcı olabilir. Fizik terapi uyum ve motor becerilerdeki yetersizlikleri geliştirmeye yardımcı olabilir.

Uğraş terapisi otizmli çocukların duyma, görme, dokunma, koklama üzere duyulardan gelen bilgiyi daha yönetilebilir yollarla işlemelerine yardımcı olur. Otizmde en değerli şeylerden biri de ailenin çocuğa yaklaşımıdır. Hem olağan gelişim gösteren çocuklar hem de gelişimsel yetersizlikleri olan çocuklarda anne-çocuk etkileşimi ile çocuğun bilişsel, lisan ve toplumsal gelişimi ile direkt bağlı olduğu tarafında araştırmalar mevcuttur. Hassas olma, yanıtlayıcı olma, yönlendirici olma, muvaffakiyet odaklı olma, etkileşimde sıcak olma üzere ebeveyn özelliklerinin çocukların gelişimlerine güzel geldikleri bilinmektedir.

Ebeveynler çocuklarının gelişimini takip etmede öteki herkesten daha fazla tesire sahiptir. Otizmli çocukların hudutlu seviyede toplumsal hünerlere sahip olması günlük etkileşim içerisinde ebeveyn çocuk bağlantısının kıymetini arttırmaktadır. Bu yüzden ebeveynin istikrarlı bir etkileşim geliştirmesi ve sürdürmesi gerekmektedir.

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/otizm4