Dostça Boşanmak

üzere bir toplumsal algıdan kelam edebiliriz. Halbuki ki, her çiftin evlilik kararı alma motivasyonu ve gücü nasıl farklılık gösteriyorsa, ayrılma nedenleri ve biçimleri de yeniden farklılık gösterecektir ve evet gülümseyerek, hatta el ele tutuşarak boşanmak neden mümkün olmasın? Bu türlü ayrılabilen çiftler bunu nasıl başarabiliyor, bundan bir kesim kelam etmek istiyorum.

Eski yıllarda, ayrılan bir bireye “Neden ayrılıyorsunuz?” sorusu yöneltildiğinde, “Eşimle aramda iletişimsizlik var” ya da “Yürümek istediğimiz yollar farklılaştı” üzere karşılıklar alınsa, bu bireye büyük bir ihtimalle garipseyen bakışlar atılırdı. Anne-babalarımızın vaktinde bir evliliğin sona ermesi, lakin çok ağır şiddet, alkol-madde kullanımı üzere nedenlerin varlığında tahminen makul sayılabilirdi. Tahminen diyorum, zira toplumumuzun genetiğine işlemiş bir “kutsal evlilik” imajı var, yani beşerler güya boşanmamak üzere evlenirler ülkemizde. “Yuva”nın kutsallığına vurgu yapılır ve bilhassa de çocuk sahibi olunmuşsa, kesinlikle devam etmelidir evlilikler! Hele ki, bayanların üzerine yüklenmiş ne kadar da fazla sorumluluk vardır. “Yuvayı dişi kuş yapar” kelamı yıllarca eğitimli bayanların üzerinde bile bir kambur üzere yer aldı. Münasebetlerin yürümesinde güya ana rol kadınınmış üzere bir algı daima mevcuttu.

Bayan ve bilhassa anne olmuş bir bayanın çağrışımları ülkemizde sizce de şöyle değil midir? “Fedakar, kendisini çocuklarına adamış, kendi ferdî gereksinimlerini unutmuş, eşini yönetim edebilen, alttan alan, daha art planda yer alan, derleyen, toparlayıcı vb.” Bu sistem ve bayana atfedilen, onun daha art planda olmasını öngören sıfatlar artık İstanbul üzere büyük kentlerde yaşayan eğitimli, çalışan bayanlar dünyasında kabul görmüyor, herkes kendi kimliğine daha çok sahip çıkıyor. Özgürlük, özgür hissetmek çok değer taşıyor. Evvelce kırklı yaşlar “bir köşeye çekilme “ yaşıyken, artık “Hayat kırkında başlar” fikri kabul görüyor.

Bu bağlamda baktığımızda da, artık evlilikler de hem bayan, hem de erkek için, yönetim edilmesi, yürütülmesi mecburî bir kurum olmaktan çıkıyor. Evlenen her çift kuşku yok ki, memnun olmak için evlenir; hayalleri, planları, olumlu beklentileri vardır. Fakat, geçen vakit, iki kişiyi de farklı etkileyebiliyor. Hem bayan, hem erkek kendi içinde farklılaşabiliyor, hayattan beklentileri, yapmak istedikleri, niyet yapıları, inançları değişebiliyor. Bu değişim olurken, bayan ve erkek, ortak kümeleri olan münasebetlerini sabit tutup, yenilemezlerse denklemin bozulduğunu, sıkıntıların baş gösterdiğini görüyoruz. Meğer ki, münasebet hem duygusal hem de cinsel olarak heyecan, tutku öğelerini her periyot yenilemelidir. Farklılıklar, karşılıklı sürprizler, rutini kırmak..İlişkide tekdüzelik bir müddettir devam ediyorsa, hislerin ağır kalması çok güç bir olasılıktır.

Bir evliliğin devam etmesi için iki tarafın da duygusal bağının, paylaşımlarının derinliğinin, yakınlığının, karşılıklı anlayışın temel belirleyiciler olduğunu düşünürüm daima. Eşler tıpkı anda, hem birbirlerine bağlı, hem de özgür hissettikleri oranda keyifli ve tatminli hissederler kanımca. Şayet karşılıklı bu alışveriş uzun bir müddettir sekteye uğramışsa, iki taraf da sıklıkla kendisini üzgün, gücü alınmış, öfkeli, mutsuz hissediyorsa, öncelikle bir evlilik terapisi almak düşünülebilir. Onları bu noktaya taşıyan nedenleri bulmak ve bağlantılarını istedikleri, hayal ettikleri noktaya taşımak için birlikte, el ele verip çalışabilirler. Bu çalışma sonrası, bağlantılarını eskisinden sağlam hale getirebilen çiftlerin olabildiğini çift terapisi uygulamalarıma dayanarak söyleyebilirim. Lakin, bütün bu gayretlerin sonucunda hislerini harekete geçiremeyen ve yollarının büsbütün ayrıştığı noktasında hemfikir olan çiftler de görüyorum.

En çatışmasız, kavgasız boşanmalar bile bayan ve erkek için zorlayıcıdır. Sonuçta, bir “kayıp” duygusu yaşanır ve yas sürecine emsal inişli çıkışlı hisler yaşanabilir. Lakin, bu kaybın travmatik biçimde yaşanmaması ismine, bağlantıyı onarmak için gayret gösterilip sonuç alınamadıysa, anlaşmak ve uzlaşmak çiftlerin ruhsal sıhhati açısından değerlidir.

Birbirlerinden alacak, verecek bir şey olmadığına kanaat getirmek, iki tarafın bu gerçeği olgunlukla karşılaması, kabullenmeye çalışması, Onur Baştürk’ün yazısına mevzu olan çiftin fotoğrafında olduğu üzere, gülümseyerek, dostça ayrılmakla da sonuçlanabiliyor. Bu türlü ayrılabilen çiftlerin haberlerinin medyada yer bulmasını, topluma olumlu örnek teşkil etmesi açısından epeyce faydalı buluyorum.

Kaynak Site İsmi
Tabip Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/dostca-bosanmak