Ana Baba Çocuk İrtibatı

larınızdan yalnızca çocuklarımızı hala önemsiyor olacağız. Onların sıhhat memnunluk ve muvaffakiyetleri adeta bizi temsil etme istikametlerini önemseriz. Onlar bizim hem dünyadaki bağımız hem de yapıtımız. Adeta buradan giderken bıraktığımız en beğenilen sedadır. Bu yüzden çocuklarımıza gerçek pahası verebilmeliyiz.

Beşerler sanki neden çocuk sahibi olmak isterler? Rastgele bir sıhhat sorunu yaşayan birtakım bireyler, harika uğraşlara girip neden kesinlikle anne ya da babalık hissini yaşamak ister? “Yıllar sonra yaşlandığımızda bize bakarlar” karşılığı hiç de kâfi ve inandırıcı değildir. Bizi anne ya da baba olmaya iten çok daha büyük bir dürtü olmalı. Muhtemelen genetik bir baskıdır bu. Yani bu açıdan bakıldığında yetişkinler, aslında çocuklarına muhtaçtır. Ama ne oluyor da, çocukları büyüdükçe birtakım yetişkinler, bu talihi kendilerine veren evlâtlarına karşı sertleşebiliyorlar? Meğer o bebek sayesinde aileleri şenlenmedi mi? Nineler, dedeler, komşular, daima birlikte dünyaya gelen bu yavruyu bağırlarına basmadılar mı? Bebek büyüdükçe aslında ana babalar da büyürler, olgunlaşırlar. Çocukları için mallarını, mülklerini, hatta canlarını veren ana babaları daima duyduk, gördük. Bununla birlikte babaya nazaran annenin yeri daha oburdur. Zira bebeği dünyaya getiren odur. O mucize sütü kutsal vücutlarında oluşturan, bebeklerini besleyen yeniden onlardır. Babalara gelince… Yapılan araştırmalara nazaran, babaların sevgi ile temas ettikleri çocukların zekâ seviyeleri daha yüksek çıkmış. Yani ana babalar, iki kanatlı bir kuş üzeredirler. Memnun ve başarılı bir gelecek için her iki kanadın da vazifelerini kâfi biçimde yapması gerekir. Annenin ya da babanın gereğinden fazla yük taşıması, sorumluluk alması, başkasının misyonlarını gereğince yapamayacağından, çocuk için kuşkusuz olumsuz sonuçlar doğuracaktır.

Çocuğu olsun ya da olmasın, bir bayanın hakikaten anne olup olmadığını anlamanın tahminen de en kolay yolu, bir diğerinin çocuğunun bakımını yapıp yapamadığına bakmaktır. Annelik dürtüsü, bayanlarda çok kuvvetli bir motivasyon kaynağıdır.

DOĞURMAK MI, BÜYÜTMEK Mİ?

Çok eski vakitlerde, Kafkasya’da bir ayaklanma olur ve kral öldürülür. Kraliçe ise güç bela kaçar ve canını kurtarır. Fakat valizlerini hazırlama telaşına kendini fazla kaptırmış olan kraliçe, şimdi bebek olan oğlunu sarayın odalarının birinde unutmuştur. Bu sırada hizmetçilerden biri, bebeği orada bırakıp vefata terk etmektense, kendi hayatını riske atarak çocuğu alır ve saraydan kaçırır.

Hizmetçi, yıllarca fakir bir hayat yaşasa da bebeği büyütür. Yaklaşık on yıl sonra iktidar tekrar değişir ve eski iktidar yanlılarına af çıkar. Bunu fırsat bilen eski kraliçe ülkesine geri döner. Ve hizmetçisini bulup oğlunu, aslında ülkenin yeni veliahdını ister. Hizmetçisi ise artık onu kendi çocuğu olarak gördüğü için vermez. Sonunda mahkemelik olurlar.

Açılan dava görüşülürken yargıç her iki bayanı da haklı bulur. Zira biri çocuğun dünyaya gelmesini, başkası de bakımını sağlamıştır. Yani her iki tarafın da çocuk üstünde hakları vardır.

Sonunda yargıç, veliahdın gerçek annesinin anlaşılabilmesi için küçük bir oyun oynamaya karar verir. Duruşma salonun ortasına bir metre çapında bir daire çizer ve çocuğu tam ortasına getirtir. Her iki annenin de çocuğun bir kolunu tutmasını sağlar. Oyun çok kolaydır. Başla, komutuyla anneler çocuğu kollarından, kendi taraflarına hakikat çekmeye çalışacaklardır.

Bayanlar, çocuğu kazanabilmek için kuvvetle çekerler; fakat eski kraliçe çocuğu kendi tarafına çekmeyi başarır. Hizmetçi bir baht daha ister; ancak tekrar kaybeder. Eski kraliçe oyunu kazandığı için çok memnundur. Hizmetçi ise yargıca seslenir:

-Ama çocuğumun canı yanıyor. O yüzden bırakıyorum.

Yargıç zati bu oyunu şuurlu olarak oynatmıştır. Bu yüzden çocuğu yine hizmetçiye, yani gerçek annesine verir.

Kaynak Site İsmi
Tabip Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/ana-baba-cocuk-iletisimi