Sen Kâfi Ki Öğret Bana, Anne!

rağı kazır tohum ekersiniz. Çiçek açması için uygun şartların sağlanması gerekir. Vaktinde sular gübrelerseniz çiçek açar. Çok dokunup örselenirse de, bir köşede bırakılıp unutulursa da bir çiçek kurur. Ben de bir çiçek üzereyim, her şeyi kararınca ben de isterim.

Kardeşimle bir oyuncağı paylaşamayıp hengame etmeye başladığımızda sen geldin, bana her şeyi öğretmek isteyen lakin uygulamada vakit zaman yetersiz kalan ah benim hoş annem hoş babam. İşte sen, o an geldiğinde yüzün birkaç gün evvel yemeği ocakta unuttuğunda çok sonlanıp söylenirken bana gösterdiğin tencerenin tabanı üzere kapkara, ellerin bu yüz sözünü takındığında daima olduğu üzere yalnızca şişman parmağın yanındaki havada öbürleri sıkı sıkıya kapanmış, sesinse yağmurlu havalarda çıkan o müthiş ses üzere, son kulağıma gelen sesse genelde “yeter artık gidin odalarınıza!”

Sana yanıt verdiğimde daha da kızgın olabiliyor, bazen bana ceza verebiliyorsun.Yemek yemediğimde ceza, akıllı durmadığımda ceza, ilacımı almadığımda ceza, derslerimi yapmadığımda ceza, sizinle görüşlerimiz ayrıldığında ceza… meğer ben bir canlıydım tahminen bunu unutmuştunuz. 5 yıllık hayatımda bu sözcüğü birinci ne vakit duyduğumu hatırlamıyorum ancak daima bir yerler de vardı. Bu davranış haline otoriter-cezacı anne baba tavrı dendiğini çook ilerde öğrenecektim.

Otoriter anne-baba tavırlarında;anne babanın, kısıtlayıcı ve cezalandırıcı bir yol izlediği, çocuklarını kendi kurallarına uymaları ve saygılı olmaları konusunda uyardıkları görülür. Bu tavır, yetersiz toplumsal gelişimin nedenidir. Bu türlü bir ortamda tartışmaya yer yoktur. Ana-baba kanısını, “Bunu yalnızca benim söylediğim biçimde yapacaksın, o kadar. Ben anneyim / babayım, sen ise çocuksun” cümlesiyle sonlar ve istediklerinin yapılması için çocuğu zorlar. Çocuğun istek ve ihtiyaçlarını dikkate almaz. Anne baba olay yerine sonlu gelmekte ve bir savcı üzere detayları inceleyip haklıyı haksızı ayırt etmek için uğraş vermektedir.

Paylaşılmayan oyuncak ve kardeşlerin tartışması yerini anne babanın öfkesine bırakır. Kardeş hengamesi ikinci plana düşer, sorun oyuncağın paylaşılmaması değil birbirlerine edilen hakaretler saygısızca sarfedilen sözcükler olur. Anne baba -ilk kim almıştı? –biriniz bana palavra söylüyor –cezalısınız defolun odalarınıza üzere tahlilden uzak tabirler derin yaralar bırakacaktır.. Anne baba otoritesiyle sorunu çözmüştür lakin çocuk ne öğrenmiştir?

Evet istenmeyen davranış durmuştur, arbede sona ermiştir lakin çocuk sorun çözme marifetini, sorumluluk şuurunu öğrenememiştir. Zira tüm kararları anne baba vermiş, çocuk sorun çözme süreci dışında bırakılmıştır. Anne babanın çok disiplini, baskısı altında olan çocuk sessiz utangaç küskün bir kişilik yapısına sahip olurken, sevgiyi esirgeyerek denetlemenin hükümran olduğu ailelerdeki çocuklar ise telaşlı isyankar olabilmektedir.

Otoriter cezacı bir aile ortamında yetiştirilen çocuklarda, anne-babaya sevgisizlik, beşerlerle sağlıklı bağlantılar kurmama, doğuşçu ve geçimsiz olma, hislerine hakim olamama, alınganlık, birden parlayıverme, güvensizlik, yersiz dehşet ve telaşlar üzere özelliklere rastlanabilmektedir.

Siz cezacı otoriter anne baba tavrına mı sahipsiniz düşünedururken ben isteklerimi sıralamaya başlayayım size,

Anne baba,

-Tüm haklarımı elimden alıp ceza vermek yerine bana sorun çözme mahareti kazanmam için fırsat ver, kendi sorunumu çözmemi öğret bana

-Hoşunuza giden şeyler yaptığımda değil beni bir işte başarısız olduğumda da sevdiğinizi gösterin, şartsız sevgiyi öğret bana

-Sorumluluk almama müsaade ver, ilerde bir ailenin sorumluluğunu almayı öğret bana

-Yüksek sesin tehlike olmadığını öğret bana,

– Karşıdakini dinlemenin birey olmak olduğunu, benim bir canlı olduğumu öğret bana

Sen kâfi ki öğret bana, ben hazırım benzemeye sana…

Kaynak Site İsmi
Hekim Takvimi
https://www.doktortakvimi.com/blog/sen-yeter-ki-ogret-bana-anne